timpeltje | Een hartslag hoger

De medemens die mij een beetje kent, die weet dat men aan mij geen drugs moet presenteren omdat ik ermee toch niets aanvangen wil. Het zegt me niets en genetische verslavingsaanleg geldt hier bovendien als extra argument. Ook al bestaat mijn pensioenplan op dit moment uit experimenteren met alle soorten drugs, van A (van Anale In Vloeibare XTC Gedrenkte Tampons) tot Z (van Zuivere Heroïne In de Oogbol), heb ik er op dit moment totaal geen behoefte aan. Later is het OK, omdat het dan toch minder erg is als een mens verslaafd worden zou. Als ik 70 ben, lijkt het me fijner om gedrogeerd te zijn dan constant te moeten geconfronteerd worden met mijn eigen incontinentie (we moeten daar eerlijk in zijn; het feit dat het zolang duurde vooraleer ik zindelijk werd, is een teken aan de wand hiervan).

En toch: er werd mij een jaar of twee geleden eens een zakje wiet gegeven in ruil voor een pint op een of ander fotostudentenfeestje dat ik organiseerde. De belhamel die het me gaf, had 30 cent te kort om zijn 1 euro kostend bier te betalen, dus smeet hij er automatisch dat zakje bij en ik dacht dat ik er wel iemand die ik kende en dat utiliseerde een plezier mee kon doen.

Tot ik het vergat natuurlijk en dat zakje in de tas die ik nooit gebruik verdwaald raakte. Even raakte het uit de vergetelheid, toen mijn wederhelft het vond en hij dacht dat ik plots een junkie zou geworden zijn. Maar luttele minuten daarna raakte het weer vergeten in de donkerste regionen van een lelijke, doch praktische, tas.

Soit...

Ik schrijf dit tijdens het laatste uur van mijn vlucht naar Seoel, Zuid-Korea. Tijdens het eerste uur van mijn vlucht (het is er een van tien uur) zocht ik een balpen om enkele zaken over te schrijven van mijn Kindle wat ik in Korea wil gaan zien. In mijn tas.

Die tas.

Ik grabbelde in een van de vele verborgen compartimenten en stootte op het bewuste zakje. Mijn hartslag schoot even pijlsnel de lucht in (drugshonden, grenscontroles waar ze me er graag uitpikken, arrestaties, glibberige zeep in gevangenissen met klein geschapen Aziatische misdadigers,... je kent het wel) en ik smeet het zakje achter me onder de stoel.

Seconden later daagde het bij me dat dat misschien geen goed idee was. Wat als die vent achter mij het vindt (of stel dat een drugshond het ruikt aan mijn tas en ze vervolgens mijn zetel controleren - je hersenen gaan al eens op hol slaan). Na het eten verplaatste mijn, overigens superlieve, Koreaanse buurvrouw zich en kon ik het eindelijk onder de zetel gaan zoeken.

Ik stak het in mijn achterzak en schoof aan voor de wc. Met een slurpende luchtverplaatsing verdween dit probleempje sneller dan het gekomen was. Uit een aflevering van Mythbusters weet ik dat het niet gaat om speurhonden te misleiden, maar als ze me straks zullen of willen controleren, zullen ze in elk geval niets vinden...

Denk ik toch... *denkt na of er eventuele andere mogelijke uitbetalingen in illegale substanties zijn gebeurd*

Geland en ongecontroleerd gebleven.

Mijn vermoedens over de Koreaanse strengheid werden evenwel bevestigd door Google:

http://www.footprintsrecruiting.com/living-in-south-korea/304-marijuana-a-risky-business-in-south-korea